– डा. नवीन भट्ट

जिन्दगीको अनामिक यात्री बनेर
जाँदैछु आज
कुनै अनामिक यात्रामा
दैनन्दिनका अनर्गल झोक र बोझलाई छोडेर ।
त्यो अनामिक यात्रामा
जहाँ आफ्नै कलेवर छन् दुनियाँसँग
आफ्नै नामहरू छन् यात्रा र यात्रीका
आफ्नै सृष्टिगोचर र प्रेक्षा छन्
सपना र उन्माद छन् ।
जसरी सर्वनाम नाम होइन
र नामको पर्यावाची पनि होइन सर्वनाम ।
त्यसैगरी यात्रा घुम्नु होइन
र घुमाइको पर्यावाची पनि होइन ।
यो त यदाकदाको सट्टामा प्रयोग हो
नामको सट्टामा सर्वनाम भएजस्तै ।

हो म त्यो अनामिक यात्रामा छु
जहाँ लौठसल्लाहरूले
एकआपसमा लुकामारी खेल्दा
मृगशावकहरू पनि मौन हुँदा हुन्
आफ्नो भोकलाई थाती राखेर ।
जहाँ मैना चरी र मुनाल
काकलीमा रमाइरहँदा
हावाका झोक्काहरू पनि डराउँदा हुन्
तिनीहरु बीचको प्रेमगीत उडाउन ।
जहाँ चित्त चौताराहरू
आफ्नो शालीनतामा एकाग्र हुँदा हुन्
कुनै कविको सृजना नबिग्रियोस् भनेर ।
जहाँ धीरोदात्तहरू
सजक हुँदा हुन् आफ्नो कर्मयोगमा
कुनै मर्यादापुरूषको मर्यादा कुण्ठित नहोस् भनेर ।
जहाँ न्याउली पनि सन्देह मान्दी हुन्
कुनै तपस्वीको साधना खल्बलिन्छ कि भनेर ।

हो म त्यो यात्रामा जाँदैछु
जसको न सुरू छ न त कुनै अन्त्य
जसको न कुनै नाम छ न कुनै वैशिष्ठ्यता
जसको न कुनै योजना छ न त कुनै शिल्प
जसको न कुनै भूगोल छ न कुनै इतिहास
त्यहाँ छ त केवल
यात्रा, यात्री र उसको परिवेश !!!